به گزارش خبرآنلاین، بهره گرفتن از راهکار "اندیشیدن پیش از سخن گفتن" همواره می‏تواند مفید باشد و البته وقتی پای معاشرت با رئیس در میان باشد، چنین راهکاری اهمیتی صد چندان می‏یابد چرا که از ارتقای شغلی و افزایش حقوق گرفته تا از دست دادن شغل، همگی وابستگی زیادی به نگرش رئیس در مورد شما دارند. پس برای اینکه حداقل در کلام باعث رنجش رئیس خود نشوید، بهتر است در مکالمات خود با او از بیان عبارات زیر پرهیز کنید :

1- "من به افزایش حقوق نیاز دارم"

مشکلات مالی خود را وارد مذاکرات در مورد حقوق نکنید چرا که این مشکلات ربطی به رئیس شما ندارند. روسا ترجیح می‏دهند حقوق کسی را افزایش دهند که برای آن ها کارایی بیشتری داشته باشد به همین خاطر وقتی که می‏خواهید درخواست افزایش حقوق کنید، به جای نالیدن از مشکلات مالی، بر روی توانایی های خود تاکید کنید.

2- "این ممکن نیست"

همواره با رئیس خود در مورد آنچه می‏توان انجام داد صحبت کنید. برای مثال به جای اینکه بگویید "امکان ندارد این کار تا دوشنبه آماده شود" بهتر است بگویید که "این کار تا چهارشنبه آماده خواهد شد و اگر امکان بهره گرفتن از نیروی بیشتری باشد، شاید تا دوشنبه نیز آماده شود."

3- "من نمی‏توانم همکارم را تحمل کنم"

شکایت کردن از یک همکار نزد رئیس بیشتر نشان دهنده ضعف شما است تا ضعف همکارتان. البته روسا دوست دارند که از مشکلات باخبر شوند اما اگر می‏خواهید در مورد بی نظمی ‏و یا عملکرد ضعیف همکارتان با رئیس صحبت کنید، بر روی مسایل کاری و حرفه ای تمرکز کنید و به هیچ وجه مسایل را شخصی نکنید.

4- "خوابم می آید"

سعی کنید با قهوه، چایی و یا هر چیز دیگری که به ذهنتان می‏رسد خود را سرحال نشان دهید تا اینکه با چهره ای خواب آلود و خسته برای رئیس تعریف کنید که دیشب تا دیروقت مهمانی بوده اید و یا فوتبال تماشا می‏کردید. حتی اگر روابط شخصی خوبی با رئیس خود داشته باشید بازهم عبارت "خوابم می‏آد" بر روی او تاثیری منفی خواهد گذاشت.

5- "من که هفته پیش به شما گفته بودم"

اینکه مسئله ای را به رئیس خود گفته باشید دلیل نمی‏شود که مسئولیت شما در آن مورد به پایان رسیده باشد؛ حداقل روسا که اینگونه فکر می‏کنند. پس اگر مشکلی هنوز پابرجا است و یا رئیس شما در مورد مسئله ای توضیح خواست، تمسک به بهانه هایی مانند اینکه موضوع را قبلا به او گفته اید، چندان به کارتان نخواهد آمد.

6- "نمی‏دانم"

اگر رئیس از شما سوالی پرسید که پاسخ آن را نمی‏دانید، جواب صحیح "نمی‏دانم" نیست بلکه بهتر است بگویید: "فورا می‏فهمم و به شما خواهم گفت".

1. مسئولیت کامل زندگی خود را بپذیرید

شرایط و ژنتیک را فراموش کنید. گذشته، مسائل مالی، محدودیت‌های جسمی و هر عامل دیگری که می‌تواند به عنوان بهانه به کار رود را از یاد ببرید. چنانچه در مسائل مختلف به دنبال بهانه آوردن هستید حالت ذهنی شما مانند یک قربانیِ درمانده شده است. مسئولیت خویش را بپذیرید تا بتوانید مهار زندگی خود را در دست‌گیرید.

2. بدنبال کشف ارتباطات باشید

تجربه امروز شما از زندگی حاصل تفکرات، اعمال و تصمیماتی است که در طول مسیر اتخاذکرده‌اید. آن‌ها را شناسایی کنید و آنچه به کار نمی‌آید را تغییر دهید. چنانچه نتایج متفاوتی می‌خواهید باید طرز تفکر، اعمال و تصمیمات خود را تغییر دهید. انجام زنجیره تکراری آنچه تاکنون انجام می‌داده‌اید نتایج جدیدی به همراه نخواهد داشت.

3. خودتان را بشناسید

تا وقتی خود را به صورت ریشه‌ای و عمیق نشناسید نمی‌توانید یک زندگی پرمعنا و سرشار از رضایتمندی را تجربه کنید. بودن در سودای رویاهای دیگران شما را خشنود نخواهد ساخت. زندگی کردن با معیارهای دیگران آرامش درونی برای شما به ارمغان نخواهد آورد. برای بهبود کیفیت زندگی خود‌شناسی عاملی اساسی است.

4. عمیق‌ترین علایق خود را بیابید

همه ما علایقی داریم، اما اغلب اوقات آن‌ها را در اعماق وجودمان دفن کرده‌ایم. زیرا سالیان دراز به جای آنچه می‌خواسته‌ایم، آنچه از ما انتظار می‌رفته را انجام داده‌ایم. اشکالی ندارد آنچه باید انجام شود را کامل کرد. با این وجود، این کار در طولانی مدت علایقمان را به پس زمینه می‌فرستد. شما باید با علایقتان ارتباط دوباره برقرار کنید.

5. مفهوم «کمبود» را از یاد ببرید

این مفهوم تنها در ذهن شما وجود دارد، اما تمامی جنبه‌های زندگی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. زندگی پر از نعمت و فراوانی است. در مواردی که فکر می‌کنید قادر به تجربه یا انجام آن‌ها هستید فکر کردن درباره محدودیت‌ها را کنار بگذارید. در زندگی، فرصت‌های بیشماری وجود دارند. خود را محدود نکنید.

6. مهارت‌های زندگی را برای حصول به نتایج دلخواه فرا بگیرید

چنانچه مهارت‌های کنونی کیفیت دلخواه را در زندگی به همراه نداشته‌اند طبیعتا باید مهارت‌های جدیدی بیاموزید. برای هر کاری مهارت‌های اثبات شده وجود دارند و داشتن زندگی بهتر نیز از استثناء نیست.

7. همت و پشتکار داشته باشید

زندگی آنچه می‌دانید یا دارید نیست. زندگی نتیجه اعمال شماست. دانستن 6 راهبرد اول این لیست چیزی را تغییر نمی‌دهد.تنها با عمل کردن می‌توان به نتیجه رسید. داشتن پشتکار و عملکرد مستمر اساسی‌ترین عامل است. دانشی که با عمل همراه نباشد چیزی جز داده خام و بیمصرف نیست. هر روز به تلاش خود ادامه دهید.

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت : ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی
در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چو لیلا کشته در راهت کنم

 

منتسب به مرحوم عبداللهی

 

حملات در یک شبکه کامپیوتری حاصل پیوند سه عنصر مهم 1-سرویس‌ها ی فعال، 2-پروتکل‌های استفاده شده و 3- پورت‌های باز می‌باشد.

یکی از مهمترین وظایف کارشناسان فناوری اطلاعات، اطمینان از ایمن بودن شبکه و مقاوم بودن آن در مقابل حملات است (مسوولیتی بسیار خطیر و سنگین). در زمان ارائه سرویس دهندگان، مجموعه‌ای از سرویس‌ها و پروتکل‌ها به صورت پیش فرض فعال و تعدادی دیگر نیز غیر فعال شده‌اند. این موضوع ارتباط مستقیمی‌با سیاست‌های یک سیستم عامل و نوع نگرش آنان به مقوله امنیت دارد. در زمان نقد امنیتی سیستم‌های عامل، پرداختن به موضوع فوق یکی از محورهایی است که کارشناسان امنیت اطلاعات با حساسیتی بالا آنان را دنبال می‌نمایند.

اولین مرحله در خصوص ایمن سازی یک محیط شبکه، تدوین، پیاده سازی و رعایت یک سیاست امنیتی است که محور اصلی برنامه‌ریزی در خصوص ایمن سازی شبکه را شامل می‌شود. هر نوع برنامه‌ریزی در این رابطه مستلزم توجه به موارد زیر است:
1- بررسی نقش هر سرویس دهنده به همراه پیکربندی انجام شده در جهت انجام وظایف مربوطه در شبکه انطباق سرویس‌ها، پروتکل‌ها و برنامه‌های نصب شده با خواسته‌ها ی یک سازمان .
2- بررسی تغییرات لازم در خصوص هر یک از سرویس دهندگان فعلی (افزودن و یا حذف سرویس‌ها و پروتکل‌های غیرضروری، تنظیم دقیق امنیتی سرویس‌ها و پروتکل‌های فعال).

متاسفانه در اکثر موارد توجه جدی به مقوله برنامه‌ریزی و تدوین یک سیاست امنیتی نمی‌گردد.

 فناوری‌ها به سرعت و به صورت مستمر در حال تغییر بوده و می‌بایست متناسب با فناوری‌های جدید، تغییرات لازم با هدف افزایش ضریب مقاومت سرویس دهندگان و کاهش نقاط آسیب پذیر آنان با جدیت دنبال شود. بنابراین مقوله امنیت یک مقوله مستمر و مداوم در یک سازمان است نه یک موضوع دفعی. 

نشستن پشت یک سرویس دهنده و پیکربندی آن بدون وجود یک سیاست امنیتی بستر لازم برای بسیاری از حملاتی که در آینده اتفاق خواهند افتاد را فراهم می‌نماید.

 هر سیستم عامل دارای مجموعه‌ای از سرویس‌ها، پروتکل‌ها و ابزارهای خاص خود بوده و نمی‌توان بدون وجود یک برنامه مشخص و پویا به تمامی‌ابعاد آنان توجه و از پتانسیل‌های آنان در جهت افزایش کارایی و ایمن سازی شبکه استفاده نمود. پس از تدوین یک برنامه مشخص در ارتباط با سرویس دهندگان، می‌بایست در فواصل زمانی خاصی، برنامه‌های تدوین یافته مورد بازنگری قرار گرفته و تغییرات لازم در آنان با توجه به شرایط موجود و فناوری‌های جدید ارائه شده، اعمال گردد. فراموش نکنیم که حتی راه حل‌های انتخاب شده فعلی که دارای عملکردی موفقیت آمیز می‌باشند، ممکن است در آینده و با توجه به شرایط پیش آمده قادر به ارائه عملکردی صحیح، نباشند.

وظیفه یک سرویس دهنده
پس از شناسایی جایگاه و نقش هر سرویس دهنده در شبکه می‌توان در ارتباط با سرویس‌ها و پروتکل‌های مورد نیاز آن به منظور انجام وظایف مربوطه، تصمیم‌گیری نمود. برخی از سرویس دهندگان به همراه وظیفه آنان در یک شبکه کامپیوتری به شرح زیر می‌باشد:

:Logon Server این نوع سرویس دهندگان مسوولیت شناسایی و تائید کاربران در زمان ورود به شبکه را برعهده دارند. سرویس دهندگان فوق می‌توانند عملیات خود را به عنوان بخشی در کنار سایر سرویس دهندگان نیز انجام دهند.

: Network Services Server این نوع از سرویس دهندگان مسوولیت میزبان نمودن سرویس‌های مورد نیاز شبکه را برعهده دارند. این سرویس‌ها عبارتند از :
- Dynamic Host Configuration Protocol) DHCP)
- Domain Name System) DNS)
- Windows Internet Name Service) WINS)
- Simple Network Management Protocol) SNMP)

:Application Server این نوع از سرویس دهندگان مسوولیت میزبان نمودن برنامه‌های کاربردی و سایر نرم‌افزارهای مورد نیاز در سازمان را برعهده دارند.

:File Server از این نوع سرویس دهندگان به منظور دستیابی به فایل‌ها و دایرکتوری‌های کاربران، استفاده می‌گردد. 

:Web Server این نوع سرویس دهندگان مسوولیت میزبان نمودن برنامه‌های وب و وب سایت‌های داخلی و یا خارجی را برعهده دارند.

:FTP Server این نوع سرویس دهندگان مسوولیت ذخیره سازی فایل‌ها برای انجام عملیات Downloading و Uploading را برعهده دارند. سرویس دهندگان فوق می‌توانند به صورت داخلی و یا خارجی استفاده گردند.

:Email Server این نوع سرویس دهندگان مسوولیت ارائه سرویس پست الکترونیکی را برعهده دارد.

به منظور شناسایی سرویس‌ها و پروتکل‌های مورد نیاز بر روی هر یک از سرویس دهندگان، می‌بایست در ابتدا به این سوال پاسخ داده شود که نحوه دستیابی به هر یک از آنان به چه صورت است، شبکه داخلی، شبکه جهانی و یا هر دو مورد. پاسخ به سوال فوق زمینه نصب و پیکربندی سرویس‌ها و پروتکل‌های ضروری و حذف و غیر فعال نمودن سرویس‌ها و پروتکل‌های غیرضروری در ارتباط با هر یک از سرویس دهندگان موجود در یک شبکه کامپیوتری را فراهم می‌نماید.



معمولاً تولید کنندگان سیستم‌های عامل در مستندات مربوط به این سرویس‌ها اشاره می‌نمایند. استفاده از مستندات و پیروی از روش‌های استاندارد ارائه شده برای پیکربندی و آماده سازی سرویس دهندگان، زمینه نصب و پیکربندی مطمئن با رعایت مسائل ایمنی را بهتر فراهم می‌نماید.
زمانی که کامپیوتری در اختیار شما گذاشته می‌شود، معمولا بر روی آن نرم‌افزارهای متعددی نصب و پیکربندی‌های خاصی نیز در ارتباط با آن اعمال شده است. یکی از مطمئن‌ترین روش‌ها به منظور آگاهی از این موضوع که سیستم فوق انتظارات شما را متناسب با برنامه تدوین شده، تامین می‌نماید، انجام یک نصب Clean با استفاده از سیاست‌ها و لیست‌ها ی از قبل مشخص شده است. بدین ترتیب در صورت بروز اشکال می‌توان به سرعت از این امر آگاهی و هر مشکل را در محدوده خاص خود بررسی و برای آن راه حلی انتخاب نمود. (شعاع عملیات نصب و پیکربندی را به تدریج افزایش دهیم)


مشخص نمودن پروتکل‌های مورد نیاز
برخی از مدیران شبکه عادت دارند که پروتکل‌های غیرضروری را نیز بر روی سیستم نصب نمایند، یکی از علل این موضوع، عدم آشنایی دقیق آنان با نقش و عملکرد هریک از پروتکل‌ها در شبکه بوده و در برخی موارد نیز بر این اعتقاد هستند که شاید این پروتکل‌ها در آینده مورد نیاز خواهد بود. پروتکل‌ها همانند سرویس‌ها، تا زمانی که به وجود آنان نیاز نمی‌باشد، نمی‌بایست نصب گردند. با بررسی یک محیط شبکه با سوالات متعددی در خصوص پروتکل‌های مورد نیاز برخورد نموده که پاسخ به آنان امکان شناسایی و نصب پروتکل‌های مورد نیاز را فراهم نماید.
به چه نوع پروتکل و یا پروتکل‌هایی برای ارتباط سرویس گیرندگان (Desktop) با سرویس دهندگان، نیاز می‌باشد؟
به چه نوع پروتکل و یا پروتکل‌هایی برای ارتباط سرویس دهنده با سرویس دهنده، نیاز می‌باشد ؟
به چه نوع پروتکل و یا پروتکل‌هایی برای ارتباط سرویس گیرندگان (Desktop) از راه دور با سرویس دهندگان، نیاز می‌باشد ؟
آیا پروتکل و یا پروتکل‌های انتخاب شده ما را ملزم به نصب سرویس‌های اضافه‌ای می‌نمایند ؟
آیا پروتکل‌های انتخاب شده دارای مسائل امنیتی خاصی بوده که می‌بایست مورد توجه و بررسی قرار گیرد؟

در تعداد زیادی از شبکه‌های کامپیوتری، از چندین سیستم عامل نظیر ویندوز، یونیکس و یا لینوکس، استفاده می‌گردد. در چنین مواردی می‌توان از پروتکل TCP/IP به عنوان فصل مشترک بین آنان استفاده نمود. در ادامه می‌بایست در خصوص فرآیند اختصاص آدرس‌های IP تصمیم گیری نمود به صورت ایستا و یا پویا و به کمک DHCP . در صورتی که تصمیم گرفته شود که فرآیند اختصاص آدرس‌های IP به صورت پویا و به کمک DHCP، انجام شود، به یک سرویس اضافه و با نام DHCP نیاز خواهیم داشت. با این که استفاده از DHCP مدیریت شبکه را آسانتر می‌نماید ولی از لحاظ امنیتی دارای درجه پائین‌تری نسبت به اختصاص ایستای آدرس‌های IP، می‌باشد چراکه کاربران ناشناس و گمنام می‌توانند پس از اتصال به شبکه، بلافاصله از منبع صادرکننده آدرس‌های IP، یک آدرس IP را دریافت و به عنوان یک سرویس گیرنده در شبکه ایفای وظیفه نمایند. این وضعیت در ارتباط با شبکه‌های بدون کابل غیرایمن نیز صدق می‌نماید. مثلا یک فرد می‌تواند با استقرار در پارکینگ یک ساختمان و به کمک یک Laptop به شبکه شما با استفاده از یک اتصال بدون کابل، متصل گردد. پروتکل TCP/IP، برای «معادل سازی نام به آدرس» از یک سرویس دهنده DNS نیز استفاده می‌نماید.

تعریف شبکه های کامپیوتری (Computer Network ) :
مجموعه ای از کامپیوتری خود مختار و مستقل که به یکدیگر متصل بوده و با هم تبادل اطلاعات می نمایند.

تعریف اینترانت (Intranet ) :
شبکه های مربوط به یک سازمان یا مجموعه خاص که به صورت منطقی یا فیزیکی از اینترنت جدا می باشد.این شبکه ها معمولا ترکیبی از شبکه های LAN و WAN هستند.اینترانت ها ممکن است در نقاطی به اینترنت متصل باشند یا هیچ نقطه اتصالی به آنها نداشته باشند.

تعریف اکسترانت ( Extranet ) :
به لایه های ارتباطی و نقاط اتصال Intranet و Internet گفته می شود .اکسترانت ها از بعد امنیتی برای شبکه ها بسیار حیاتی می باشند . زیرا محلی هستند برای نفوذ به شبکه و ورود ویروسها . معمولا اطلاعات عمومی مربوط به اینترانت ها یا سازمانها در این قسمت ها قرار می گیرند.

تعریف اینترنت (Internet ) :
مجموعه ای از شبکه های مستقل و مرتبط بهم می باشد که با هم تبادل اطلاعات می کنند و گستره آن تمام دنیا می باشد ، به عبارت دیگر Internet مجموعه ای از Internet ها (Internal network ) و یا مجموعه ای از Interanet ها و Extranet ها می باشد ، و بزرگترین WAN موجود در جهان می باشد .

سخت افزار شبکه :
سخت افزار شبکه را از دو دیدگاه مورد بررسی قرار می دهیم :
دیدگاه تکنولوژی و دیدگاه سخت افزار/ مقیاس

1- LAN (Local Area Network )
2- MAN (Metro Palitian Network)
3- WAN (Wide Palitian Network)

شبکه LAN : از خواص این نوع شبکه ها می توان سرعت و کارایی بالا و فواصل کم را نام برد.(حداکثر در حد چند کیلومتر یا چند صد متر)
در این شبکه ها تعداد ایستگاههای کاری محدود بوده و شبکه به یک سازمان یا محیط یک اداره ،‌یک ساختمان محدود می شود.
برخی از توپولوژی های مربوط به شبکه های محلی به قرار زیر می باشد:

الف ) توپولوژی خطی( BUS ): در این نوع توپولوژی کلیه ایستگاهها از طریق یک کانال فیزیکی مشترک به یکدیگر متصل هستند و انتقال اطلاعات از طریق این کانال انجام می شود ، مزیت این پروتکل سادگی و هزینه پایین آن است و مشکل عمده آن سرعت و کارایی کانال می باشد.

ب) توپولوژی حلقوی (Ring): در این نوع توپولوژی کلیه ایستگاهها در یک ساختار بسته حلقوی به یکدیگر متصل می شوند.
در واقع در این شبکه کامپیوتر ها اطلاعات را دست به دست می نمایند و جهت چرخش اطلاعات در شبکه ثابت و به یک سمت می باشد.

ج)توپولوژی ستاره (Star): در این توپولوژی یک دستگاه متمرکز کننده به عنوان هسته مرکزی شبکه وجود دارد. و سایر ایستگاهها مستقیما به این دستگاه متصل می شوند که شکل حاصل یک ستاره است به علت کارایی بالا و ارزان بودن تجهیزات امروزه این شبکه جایگزین سایر شبکه ها شده است.


شبکه های MAN ( Metropolitan Area Network ):
معمولا شبکه های MAN با اتصال راه دور چندین شبکه محلی در مقیاس هایی مانند یک شهر در صورت امکان برای فواصل راه دور از فیبر نوری، اتصال بی سیم، خطوط اجاره ای و سایر امکانات LAN یا WAN استفاده می شود. انتخاب نوع اتصال بستگی به شرایط محیطی ، زیر ساخت شهری و یا سیاستهای کلی سازمان دارد.
شبکه های WAN:
این نوع شبکه ها معمولا محدودیت مقیاس جغرافیایی ندارند، این شبکه ها از اتصال راه دور شبکه های کوچکتر بوجود آمده اند و دارای ساختار یکنواخت نیستند؛ زیرا اولا شبکه های محلی با توپولوژیهای مختلف پیاده سازی می شوند، ثانیا ماشینهای موجود در این شبکه ها از سخت افزار و نرم افزار متفاوتی استفاده می کنند و به طور ذاتی با هم سازگار نیستند.

اصول طراحی شبکه و لایه بندی:
برای طراحی شبکه ها معمولا از طراحی لایه ای استفاده می شود. دلیل این کار سادگی پیاده سازی و خطایابی می باشد. نمونه هایی از این طراحی ها مدل OSI و TCP/IP می باشد، که در مورد آنها بیشتر خواهیم گفت.
مدل OSI:
این مدل دارای هفت لایه زیر می باشد:
1- Physical layer ( لایه سخت افزاری ) پایین ترین لایه می باشد .
2- Data link layer
3- Network layer
4- Transport layer
5- Session layer
6- Presentation layer
7- Application layer ( لایه کاربردی ) بالاترین لایه می باشد.
هیچ یک از پروتکلهای واقعی پیاده سازی شده کاملا منطبق بر مدل OSI نیستند.